یکی از رایج ترین اشتباه های سخنرانان عدم نتیجه گیری است.

در این آموزش قصد داریم در رابطه با این اشتباه رایج صحبت کنیم و دلایل منع آن را با شما در میان بگذاریم.

این آموزش صوتی را در زیر بشنوید:

 متن این فایل صوتی را در زیر بخوانید:

به نام خدا.

سلام می کنم خدمت همه شما دوستان عزیزم و شنوندگان محترم رادیو مهارت 

خیلی خوشحالم که افتخار دارم تا فایل دیگری از سری فایل های اشتباهات رایج در سخنرانی را تقدیم شما بکنم. تصور کنید سوار یک اتوبوس هسیتد و عازم یک سفر. در بین راه و قبل از اینکه به مقصد برسید، راننده اتوبوس شما را از اتوبوس پیاده می کند و با شما خداحافظی می کند و می رود. چه حسی به شما دست می دهد؟ اگر از ابتدای مسیر تا آن لحظه کلی خوش گذرانده باشید، آیا ناراحتی حاصل از این در راه ماندن و به مقصد نرسیدن، باعث نمی شود که آن خوش گذرانی ها هم از بین برود؟ این مثال را در ذهن داشته باشید. من می خواهم از این مثال وام بگیرم و در رابطه با یکی از اشتباهات رایج در سخنرانی با شما صحبت بکنم. آن اشتباه هم چیزی نیست جز عدم نتیجه گیری صریح و واضح در انتهای سخنرانی. اگر ما یک سخنرانی خوب را آغاز کردیم، بدنه سخنرانی خوبی داشتیم، ارائه مناسبی داشتیم، ارتباط خوبی با مخاطب برقرار کردیم اما پایان خوبی در سخنرانی خودمان نداشته باشیم، همه را زیر سؤال بردیم؛ چون در نهایت مخاطب باید به اینجا برسد که من از این سخنرانی این نتایج را گرفتم. نتایج باید صریح و روشن باشد. نتایج باید فارغ از هرگونه ابهامی باشد. اگر مخاطب ما در پایان سخنرانی، اینگونه سؤالات برایش مطرح بشود که: آخرش چی شد؟ سخنران چه چیزی را می خواست بگوید؟ قصد سخنران از ارائه این مطالب چه بود و به چه نتیجه ای می خواست برسد؟ و سؤالاتی از این دست، بدانید که ما آن سخنرانی را از دست دادیم و باختیم. برخی اوقات، بعضی از سخنرانان به بهانه اینکه ما می خواهیم پایان سخنرانی مان باز باشد و مخاطب خودش به یک نتیجه ای دلخواه و خاص برسد، پایان سخنرانی شان پر از ابهام است. باید این نکته را در نظر داشته باشیم که اگر ما می خواهیم مخاطب را دعوت کنیم به یک تفکر، آن تفکر باید در یک زمینه خاص باشد که آن زمینه خاص باید نشأت گرفته از نتیجه ما باشد؛ یعنی ما یک مفهومی را ارائه می کنیم به مخاطبمان و در رابطه با آن مفهوم نتیجه گیری می کنیم و در نهایت با یک سؤال، یک جمله، یک عبارت، مخاطب خودمان را دعوت می کنیم به تفکر در رابطه با آن مفهومی که به آنها انتقال داده ایم. نه اینکه پایان سخنرانی آن قدر باز باشد و پر از ابهام باشد که مخاطب سردرگم از سخنرانی ما خارج بشود. پس به این نکته توجه بکنیم که نتیجه گیری از سخنرانی، مثل شروع سخنرانی و مثل بدنه سخنرانی از اهمیت بسیاری بالایی برخوردار است و حتماً باید همانطوری که برای شروع سخنرانی مان برنامه ریزی می کنیم، برای پایان آن هم نقشه راه مشخصی را داشته باشیم. خیلی ممنون و متشکرم. امیدوارم که این فایل مقبول نظرتان واقع شده باشد. تا فایلی دیگر و سلامی دیگر همه شما را به خدا بزرگ می سپارم. تا فایل بعد در اوج باشید.